Lesko może poszczycić się długą tradycją piekarsko‑cukierniczą, sięgającą przynajmniej XVII wieku. Już na mocy statutu cechów z 1546 roku miasto zrzeszało rzemieślników w jedenastu organizacjach, wśród których – od pierwszych zachowanych wzmiankach źródłowych – znajdował się także cech piekarzy. Przez kolejne stulecia lescy piekarze dbali o codzienne potrzeby mieszkańców, dostarczając chleb żytni i pszenny, bułki oraz proste wyroby cukiernicze, przygotowywane według przekazywanych z pokolenia na pokolenie receptur.
Wraz z rozwojem osady i znaczącym wkładem społeczności żydowskiej, rzemiosło piekarskie i cukiernicze zyskało szczególny charakter. Pod koniec XIX wieku Żydzi stanowiący ponad 60 % mieszkańców Leska zaangażowali się w zakładanie piekarni, cukierni i punktów gastronomicznych, choć część z nich ucierpiała podczas wielkiego pożaru w 1886 roku, kiedy spłonęło 111 żydowskich domów. Po odbudowie miasto zdecydowało się na murowaną zabudowę rynku, a cech piekarzy odradzał się w nowych realiach Galicji.
Tuż przed wybuchem I wojny światowej w leskich księgach adresowych figurował jedynie jeden piekarz – Walenty Święch. W okresie międzywojennym sytuacja uległa gwałtownemu przeobrażeniu: nazwy wielu nowych piekarni i cukierni pojawiają się w spisach z przełomu lat dwudziestych i trzydziestych XX wieku. Obok tradycyjnych paluszków, chałek czy rogali, w menu pojawiły się doskonałe torty okolicznościowe, serniki oraz biszkoptowe ciasta z owocami. W leskich cukierniach S. Eidema i M. Spiry można było smakować także wykwintnych kremówek czy lekkich, francuskich eklerów, co świadczyło o otwartości miejscowych mistrzów na europejskie nowinki cukiernicze.
Z czasem działalność piekarsko‑cukiernicza stała się jedną z najważniejszych gałęzi lokalnego rzemiosła, przyciągającą klientów z całych Bieszczad. Choć po 1939 roku wiele zakładów nie wznowiło działalności, tradycje tych dawnych mistrzów są kontynuowane przez współczesne piekarnie‑cukiernie, kultywujące smak i gościnność, jakie słynęły z Leska przed wiekami.
